adj.
(1) (en plt d'un édifice) Délabré.
●(1876) TDE.BF 138b. Dirapar, adj., tr. «Non réparable, en lambeaux, parlant de vêtements, d'une maison, etc.» ●(1889) SFA 18. He mogeriou a ioa ken dirapar m'edo o vont da goueza en he foull. ●(1889) ISV 40. pebez craou dirapar !
●(1909) MMEK 229. dresa an teir iliz dirapar. ●(1909) KTLR 63. eun ti disto ha dirapar. ●(1911) BUAZperrot 210. eul lochen dirapar ha pell a bep leac'h. ●(1916) KANNlandunvez 64/463. Ar c’henta ti ma tiskennaz Jezuz ennhan a oa eun ti soul dirapar. ●(1929) FHAB C'hwevrer 42. lezel dirapar an ti, dic'hounid an douar.
(2) sens fig. Irréparable.
●(1942) FHAB Mae/Mezheven 159. Eur c'holl dirapar eo e varo !