adj.
I.
(1) Attr./Épith. Dédaigneux, de dédain.
●(1732) GReg 253b. Dedaigneux, tr. «Faëus.»
●(1847) FVR 386. Eunn den hep dellid, eur pec'her / A vo bepred ar faeusan. ●(1877) EKG I 268. hor bale dichek ha faeuz. ●(1878) EKG II 319. Ar Berthou a reaz eur zell faeuz ouc'h an dud. ●(1889) ISV 473. Ha cavet oc'h eus-hu loen ebet ker faeüs. ●(1890) MOA 123b. Arrogant, tr. «Faeuz oc'h u. b.»
●(1903) MBJJ 13. e teue o c'henvroiz da vean fæus e-kenver yez koz o zado.
(2) Adv. Dédaigneusement.
●(1868) FHB 164/57a. ec'h hej faeüs ar stribillen guig a so oc'h he fri, pe he veg.
II. (blason populaire) Tud faeüs Priel : les gens dédaigneux de Plouguiel.
●(2005) HYZH 244/39. Tud faeüs Priel.
III. Faeüs evel ur pipi : voir pipi.