m.
I.
(1) Action de grincer, grincement.
●(1732) GReg 123a. Bruit d'une charrette, tr. «Güigour.»
●(1876) TDE.BF 242a. Gouigour, s. m., tr. «Bruit d’une porte sur ses gonds, d’un essieu mal graissé, cri de souliers neufs.» ●(1877) EKG i 76. dihunet gand guigour an alc’houez e potaill an nor. ●(1878) EKG ii 124. guigour ar gleizenn. ●(1945) DWCZ 12. gant e votou ler melen, nevez flamm ha gwigour ganto.
●(1954) VAZA 44. gwigour ur c'harr o pellaat. ●(1955) VBRU 35. gwigour heuzoù nevez.
(2) (Un) grincement.
●(1923) KNOL 151. an nor a zerras gant eur wigour hag eun trouz spountus.
II. par ext.
(1) Plainte.
●(1910) FHAB Mae 152. Guigour a oa enni muioc'h-mui. ●(1932) ALMA 119. Hag e tle ar goaz, heb klem na wigour / senti atao, ha staga d'al labour.
(2) Bruit.
●(1924) NFLO. bruit. que de bruit tu fais, tr. «hag a wigour a zo ganez.»
(3) = (?) Vantardise (?).
●(1953) BLBR 63/(couv. 3). c'houi eo a zo bet o ren ar gouel daoust d'an nebeut a wigour a zo bet klevet ganeoc'h.
III. (en plt de qqn) Revr-war-wigour : un m’as-tu vu.
●(1954) VAZA 154. daoust d'e garg n'eo ket ur reor war wigour.