intampius

adj.

(1) Zélé.

●(1744) L'Arm 410a. Zélé, ée, tr. «Intampyuss.» ●(1787) BI 146. er sorte tutt intampiuss-cè. ●(1790) Ismar 27. en hardéhtæd intampius. ●(17--) TE 110. ur Ministr intampius eit salvedigueah é verdér.

●(1839)BEScrom 3. Læn a gourage hag intampius. ●(1843) LZBg 1^añ blezad-2^l lodenn 33. ur garanté intampius é quevér en Eutru Doué. ●46. pe vehemb bet quen intampius é quevér hun devedicgueu. ●(1855) BDE 11. douce, humbl, pur, intampius. ●(1856) GRD 28. N'en dès nitra ér bed-men e vérit hur sourci intampius. ●(1857) LVH 13. ur grèd intampius.

●(1907) VBFV.bf 34a. intanpius, adj., tr. «zélé, fervent, diligent.»

(2) Bout intampius da : être zélé pour.

●(17--) VO 80. bout gredus hac intampius de ridêcq én arbèn dehai.

●(1861) BSJ 33. Er huérhiès santel ha sant Jojeb, quen intampius de rein er circoncision de Jesus.