Devri

vaganiñ

vaganiñ

v. intr. Perdre connaissance, s'évanouir.

(c.1718) CHal.ms i. defaillir manquer de forces, tr. «semplein, vaganein.» ●(1744) L'Arm 145b. S'évanouir, tr. «Vagannein.» ●(1792) CAg 75. Hi ë vagann.

(1838) OVD 257. A pe huélér unan-benac é vagannein. ●(1844) LZBg 2l blezad-2l lodenn 17. é han de vagannein. ●(1855) BDE 631. vagannein e hrant dré garanté.

(1913) THJE 44. é vam e zou ker souéhet doh er guélet ma lusk vagañnein. ●(1929) MKRN 107-108. hag alies e vagane, tr. «souvent même il avait des évanouissements.»

Ce site utilise des cookies pour son fonctionnement.En savoir plus...